Baterist Michael Thomas ve bassçılar Jason James ve Nick Crandle tarafından 1998 yılında kurulan Bullet for My Valentine, ilk olarak Jeff Killed John adını kullanıyordu. Sonrasında gruba dahil olacak olan baş vokal Matt Tuck ve gitarist Michael “Padge” Paget ile Nick Crandle ve Michael Thomas Bridgend kolejinde müzik okurlarken Metallica ve Nirvana’nın coverlarını yapıyordu.
99 yılında grup ilk EP’leri olan Better off Alone’u ve 2002 yılında da You/Play with Me isimli iki şarkılık EP’lerini yayımladı. Bunları sonrasında Eye Spa ve Don’t Walk Away takip edecekti. Ardından gruba şimdiki ismini verecek olan Bullet for my Valentine EP’si yayımlandı. Yeni bir adla birlikte yeni bir havaya bürünen grup, adeta kendini buldu. Kafalarına ne eserse onu müzik haline getiren grup artık adı gibi iddialı şarkılarıyla ses getirecekti. Grubun albümden albüme değişen metalcore, heavy metal, post-hardcore gibi birçok tarzı barındırdığını söyleyebiliriz.
Çocukken geleceğe dair hayaller kurarız. Bu hayaller kimi zaman çok uç olur kimi zamansa oldukça ön görülür. Çocukluğunda rugby oyuncusu veya rock yıldızı olma hayaliyle yanıp tutuşan Matt Tuck ise bu uç görülebilecek hayaline ulaşmış. Nirvana, Metallica ve Machine Head gibi grupları küçüklükten beri dinleyen Tuck için bu hayal çok da şaşırtıcı olmasa gerek. Birçok grup üyesinin aksine küçük bir Galler kasabasından gelen Tuck’ın ailesiyle arası hep iyi olmuş. Öyle ki babasının rock müziğe ilgisi ve on üç yaşında ilk kez MTV’de Metallica’nın meşhur Enter Sandmann klibini görünce Tuck için artık her şey değişmiş. Hayallerini Metallica ve Nirvana’dan aldığı ilhamla şekillendiren Tuck’ın ileride bu grupların coverlarını yaparak kariyerine başlaması çok da şaşırtıcı değil.
Albümleri
The Poison (2005-2007)
İlk albümlerindeki introya “Apocalyptica”nın yumuşak ama güçlü tınılarıyla başlıyor, sonrasında birdenbire “Her Voice Resides” ile insanı yerinden sarsacak screamo ile ilerliyorlar. Bu kadar hatırlanası bir girişle başlayan albüm devamındaki bomba gibi şarkılarla akıllara kazınıyor. Açıkçası albümde yok yok! Özellikle “Your Tears Don’t Fall”, “Cries in Vain” ve “All These Things I Hate” gibi şarkıları grubun ününe ün katıyor. Bu kadar olay yaratan bir albüm sonrasında da grup, Vans Warped Tour ve Earthday Birthday’de Tuck’ın çocukluk hayallerini süsleyen Metallica ve Guns’n Roses’ın ön grubu olarak çıkmaya hak kazanıyor.
Your Tears Don’t Fall şarkısının girişindeki yumuşak rifflerin Tuck’ın karanlık screamosuyla buluşup davulla harmanlanmasına kim dayanabilir ki? Tuck yer yer sesini oldukça yumuşatarak yer yer haykırarak şarkıyı unutulmaz hâle getiriyor. Davulun ve rifflerin efsaneleştiği bir baş yapıt. Vedalar ne kadar zorsa bu şarkıyla vedalaşmak da bir o kadar zor.
Scream Aim Fire (2007-2008)
Scream Air Fire için herkesin kendinden bir şey bulabileceği bir albüm desek çok yanlış olmaz. Yeri geldiğinde Avenged Sevenfold yeri geldiğindeyse Children of Bodom esintileri veren bir albüm. En az bir The Poison albümü kadar adından bahsettiren thrash metal albümde öne çıkan şarkılar “Say Goodnight”, “Hearts Burst into Fire”, “Waking the Demon”.
Hearts Burst into Fire birini kaybetmenin haykırışlarını kulaklarımızda çınlatırken Waking the Demon atağa geçip adeta kan kusuyor. Waking the Demon, hızlı bir ritimle başlayıp hikayesini hiç hız geçmeden sürdürüyor. Hearts Burst into Fire’daki terk edilmişlik hissi artık yerini pişmanlık ve hayal kırıklığına bırakıyor. Şarkı sonlarına doğruysa yumuşak tona geçerek tekrardan kaybedilen kişiye karşı özlemini dile getiriyor.
Fever (2009-2011)
İlk iki albümün güzel bir harmanı olan Fever oldukça güçlü bir albüm. Çıkış şarkısı “Your Betrayal” ile grup kalitesinden ödün vermediğini bir kez daha kanıtlıyor. Şarkıya sağlam rifflerle başlayarak Tuck o güçlü screamosu ile ilerliyor. Melankolik havasıyla bir başka parça olan “A Place Where You Belong” gerek anlamlı sözleriyle gerekse Tuck’ın duygusal sesine hafifçe eşlik eden gitarla akıllara kazınıyor. Şarkı aşkın ızdırabıyla baş başa kalırken sevdiği kişiye sitemkar da olsa iyi dileklerini dileyen bir aşığı anlatıyor.
Temper Temper (2012-2013)
Grup, Temper Temper albümünü diğer üç albümden farklı olarak Tayland’da kaydetti. Headbang’e vermiş olduğu röportajında Tuck, her ne kadar grubun daha önce hiç bu kadar özgür olmadığı ve atmosferin onları çok farklı etkilediği ifadelerini kullansa da albüm genel olarak izleyiciyi birçok açıdan hayal kırıklığına uğrattı. Albümü orijinal bulmayan izleyicinin yanı sıra 2016 senesinde gruptan ayrılan eski baterist Micheal Moose da albümü sert şekilde eleştirdi:
“Bullet iyice çiğleşti. Önceleri çaldığımız şeyden zevk alıyorduk sadece, o zamanlar anı yaşayıp kendimiz oluyorduk. Temper Temper sırf radyoya göre yazıldı ve bu yaptığımız son derece yanlıştı.”
Grup, Tears Don’t Fall’a saygı duruşunda bulunarak pt2 ile izleyicisinin gönlünü tekrar almak istedi. Şarkı Tears Don’t Fall’un ritimleriyle başlayıp tam tersi yönde ilerlese de ilk şarkının yanından geçemez. Truth Hurts de biraz Your Betrayal’ı anımsatmıyor desek yalan olur. Bu kadar olumsuz etkene rağmen yine de albümde hatrı sayılır parçalar mevcut. Breaking Point adından da anlaşılacağı gibi albümde bir kırılma noktası yaratıyor.
Venom (2013- 2015)
Albümün ilk şarkısı No Way Out adeta zehrin yayılması gibi kişiyi etkisi altına alıveriyor. Hızlı riffleri ve metalcore’u sonuna kadar yansıtan screamlerle hakkını veriyor. Grubun oldukça önemli bir üyesi olan bas gitaristi Jason James’in albüm başında gruptan ayrılması her ne kadar üzücü olsa da Temper Temper albümünden sonra nihayet grup kendine geldiği söylenebilir. You Want A Battle? (Here’s A War) sözleri ve ritmiyle albümü şahlandırırken Temper Temper’ın kötü şöhretini biraz da olsun unutturuyor. Venom ve Broken gibi oldukça çarpıcı parçalarla ilerleyen albüm BFMV’den bekleneni karşılıyor. Bu albüm için verdiği röportajda Tuck, Pantera ve Deftones gibi gruplarla çalışmış olan Terry Date’le çalışmayı düşündüklerini ifade etti.
Gravity (2016-2020)
Bu albüm şimdiye kadarki tüm albümlerinden farklı bir tarza sahip. Leap of Faith şarkısında Bring Me The Horizon yankıları duyulurken Michael Paget gitarı adeta ağlatıyor. Letting You Go şarkısına geldiğimizde her zamanki riff veya davul girişinden farklı olarak piyano girişi duyuyoruz. Piece of Me şarkısıysa Three Days Grace’in Break’i gibi başlayıp Bring Me The Horizon ritmiyle elektronik metal havaları verdikten sonrasında da art arda hızlıca sıraladıkları sözlerle Linkin Park esintileri veriyor.
Kaynakça:
- Loudwire. “Bullet for My Valentine Became ‘Boring’ and ‘Too Safe,’ Says Former Drummer”. Erişim: 18.10.2023. Web
-
Kerrang. “Bullet For My Valentine’s Matt Tuck: “This was never given to us. We worked our arses off…””. Erişim: 18.10.2023. Web
- Kerrang. “7 things you probably didn’t know about Bullet For My Valentine’s Matt Tuck”. Erişim: 18.10.2023. Web
